Ξυλομπογιές για Τοίχους

Ήσυχα κυλάνε οι μέρες, αφήνουν μια ψευδαίσθηση ελαφρότητας. Τα βαρίδια που κουβαλούσα, τα έδεσα σε πετονιές για να βγάλω ψαριές ανεμελιάς και ελευθερίας. Με τέτοια διάθεση δεν μπορώ να μιλήσω για τα άλλα, μερικά τα άφησα να περιμένουν σε μια παραλία γεμάτη πολύχρωμα βότσαλα, μερικά τα σκεπάζει το νέφος της πόλης. Αφήνομαι σαν τουρίστας στην πόλη και παίρνω τους δρόμους ως συνήθως.

Τι πετυχαίνω σαν περιφερόμενος θίασος; Φεγγάρι πάνω από την Ακρόπολη στην ψάθα μιας βρεγμένης ταράτσας, τρελοπαρέα με πινέλα και μπογιές να βάφουν τα χειμερινά όνειρα με καλοκαιρινά χρώματα, μια ξένη υπόσχεση δεμένη σε μια σκισμένη πλερέζα, ιδρώτα πάνω από στήλες με ακατανόητα νούμερα εφήμερων επισκέψεων. Μέχρι αύριο θα υπάρχει ακόμη λίγη δουλειά.

Αυτός ο μήνας, Ιούλιο τον λένε, ξεκινάει από τα συννεφιασμένα βράχια, περνάει από το ασημένιο νησί και ξεβράζεται πάνω από τον αρχαίο βράχο. Τα ταμπούρλα χτυπάνε μέσα μας και ξεχνάμε τις άδειες τσέπες μας. Πιάνω στιλό και χαρτί, έρχεται διάθεση να ξεφύγω, να ονειρευτώ, να ...

Κι οι λέξεις επαναστατούν και συντάσσουν ένα μεθυσμένο μανιφέστο. Φαίνεται αδύνατο, αλλά γεμίζουν την μία σελίδα μετά την άλλη. Κι όταν τις αραδιάζω μπροστά μου υποταγμένες, ντροπιάζονται και διαλύονται στα χέρια μου. Αρνούνται να συνεργαστούν, αρνούνται να προδόσουν τις μικρές μας στιγμές, να φτιάξουν γλυκές ιστορίες. Θα επιστρέψουν συντεταγμένες, όταν η πρώτη βροχή θα σβήνει τα ίχνη μας στις αλυκές, τα ρυάκια θα παρασέρνουν τις πέτρινες κατασκευές μας. Πρώτα όμως έρχεται μπουρίνι καλοκαιρινό.

Εκεί, στην άκρη του δρόμου, βουλιάζουν οι χάρτινες βαρκούλες. Λίγο πιο πέρα στέκεται η παιδική μου μορφή, αυτή τις φτιάχνει και τρέχει παράλληλα στο βρώμικο ρυάκι. Τις παρατηρεί ξανά και ξανά, καθώς τις καταπίνει ο υπόνομος, με την παρηγοριά ότι μπορεί και να τα καταφέρουν και να βγουν στον μεγάλο ωκεανό. Αλλά αυτές τελικά εμφανίζονται στο παρόν και επαναλαμβάνουν την ίδια διαδρομή. Κοιτάζω το ημερόλογιο, άραγε θα προλάβει;

Μέσα σε τοπία ξεχασμένα από το χρόνο έρχεται η σιωπή, κι εμφανίζεται την πιο κατάλληλη στιγμή. Ας συνεχίσουν λίγο ακόμα να κυλάνε ήσυχα...